Zgromadzenie Sojuszu zagłosowało za zakończeniem strategicznego paktu obronnego zawartego pomiędzy Sojuszem, a Korporacją Syriusza.
Takowy pakt, zawarty w styczniu 3308, był odpowiedzią na rosnącą agresję ze strony Thargoidów, na kilka miesięcy przed obcą inwazją na Systemy Centralne. W tamtym czasie Siły Obronne Sojuszu były postrzegane jako niedoposażone w adekwatne moduły i uzbrojenie Anti-Xeno. Przez ostatnie 3 lata Korporacja Syriusza wydała miliardy na przebudowę pojazdów Sił Obronnych, jednak w jej stronę skierowano oskarżenia, jakoby wykorzystywała swoją pozycję do zapewniania sobie lukratywnych kontraktów w niepowiązanych interesach.
Wniosek o zakończenie paktu został poruszony przez Kanclerz Nakato Kaine, poparty przez Kanclerza Ainsleya Nivena, a potem zatwierdzony poprzez szczupłą większość. W swoim otwierającym argumencie Kaine nazwała pakt „oportunistyczną próbą uzyskania wpływów militarnych w przestrzeni Sojuszu, której celem jest uzyskanie monopolu na małe korporacje założone w systemach należących do Sojuszu”.
Premier Edmund Mahon argumentował za utrzymaniem paktu, podkreślając, że „nieprawdopodobnym jest, aby niedawna Thargoidzka inwazja była ostatnim zagrożeniem ze strony obcych jakie napotkają, a ADF zbiera pokaźne korzyści z technologii i siły przemysłowej Korporacji Syriusza.”
Analitycy twierdzą, że mniejsza obecność Syriusza na rynku militarnym i powiązanych interesach Sojuszu, spowoduje szaleńczy wyścig innych firm chcących uzupełnić nowo powstałe luki w łańcuchu zaopatrzeniowym.
Korporacja Syriusza jak dotąd nie wydała żadnego oświadczenia dla mediów.